Durango-Silverton.

De wekker op 7 uur gezet en om 8 uur stonden we bij de bushalte van de trolleybus. 20 minuten later zaten we in de boemeltrein van de Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad. We kregen een uitleg over de trip van de Brakeman (assistent van de conducteur), er werd het één en ander te koop aangeboden en Art, een superbejaarde vrijwilliger, stelde zich aan ons voor. Aan hem konden we alle vragen stellen. Art, die alleen op de eerste 6 stoelen (wij boften) goed te verstaan was, sjouwde van wagon tot wagon om z’n zegje te doen. Wij zaten overigens achter de conducteur, een vrij norse man, die wel het hele spul in goede banen moet leiden. Hij houdt de fluiten in de gaten en heeft met z’n porto met iedereen contact. Hij meldt ook steeds de positie van de trein door aan de centrale meldkamer. Vandaag waren er 252 mensen aan boord. Art hebben we nog een enkele keer voorbij zien schuifelen. Aan het eind kwam hij in de 2-zits houten bank naast die van ons zitten. Lezend in een boekje zat hij zijn neus schoon te schrobben om vervolgens het afval de (lege) ruimte voor zich in te schieten. Nou ja leeg was hij niet helemaal want op schiethoogte stond de tas van de conducteur.

Om 8.45 vertrokken we. Wij zaten links. Het eerste uur een vrij saaie rit. Hoogtepunt was de rit over de camping. Konden we de camper vanuit de trein op de foto zetten, wat overigens niet zo bijzonder is want dat hadden we ook gewoon op de camping kunnen doen. Rechts was het uitzicht veel mooier maar dat hadden wij op de terugweg natuurlijk. Hoewel de raampjes open konden en het niet koud was, na een poosje naar de open wagon gegaan. Beter om foto’s te maken. We zijn 2 keer gestopt. Onderweg kwamen er nog 4 mensen bij en er moest water getankt worden. (op terugweg zelfde ritueel) Helaas geen wild gezien. Er is weleens een beer op de trein geklommen die zich rotschrok toen hij mensen zag.

Om 12.30 reden we Silverton binnen. Een heel leuk dorpje met (inderdaad Gerrit/Wilma) veel souvenir winkeltjes en evenzoveel saloons. De gebouwen zijn authentiek en de winkelstraat heeft geen asfalt maar zand. Alleen de postkoets en paarden ontbraken. Eerst wat rond gelopen en toen een lunchplek opgezocht. Dat hadden de 250 anderen ook gedaan. De eerste saloon die we binnen stapten had een wachttijd van 20 minuten. Hoewel er een leuke dame western pianomuziek ten gehore bracht naar een volgende plek getogen. Het werd de Rocky Mountain Funnel Cake Factory. We waren de eersten. Mochten een pin zetten op Nederland. Al z’n klanten laat hij een pin zetten. Ik zei dat er nog niet veel stonden. Klopt. Hij was pas een week open. De trein rijdt ook nog maar een week. Het seizoen is dus net begonnen…en daar hebben we toch een heerlijke soort taco gegeten op een gefrituurde bodem. Op advies 1 gekocht en deze gedeeld. Daarna hetzelfde gedaan met een kersentoetje op een gefrituurde bodem. Bij ons was de bodem ook gelegd want we hebben ’s-avonds niets meer gegeten. Om half 3 vertrok de trein weer. Mooi op tijd want het begon te spetteren. Onderweg werd het regen en hoe dichter we bij Durango kwam er ook nog onweer bij. Om 18.15 stapten we uit de trein en zijn met onze regenjasjes aan naar het busstation gelopen. Om 7 uur waren we weer op de camping, Gelijk de verwarming op: aangenaam, gezet en onze avonddingen gaan doen.

De rit met de stoomloc was leuk. Hij had nog leuker geweest als het weer op de terugweg ook mooi was geweest. Er zijn mensen die al een paar keer deze dagtrip hebben gedaan. Nou dat is, wat ons betreft, iets teveel van het goede. Silverton : echt een aanrader.

Gereden : 0 km. 17 gr.

Enne ……

Fijn Ju dat je weer van vakantie terug bent en alles gelezen hebt. ..Als onze reisadviseuse een beter advies had gegeven dan hadden we zeker onze kerstmutsen meegenomen

Ank…dat boek nemen we mee er gebeurd een hoop tussen het begin en einde.

Oh ja Bert … die bergtoppen: parate kennis.

Durango.

Wat doe je op een relax dag ? Weinig. Ons vandaag zo ook gedragen. Het was er de dag ook helemaal naar. Schitterend weer. Volop zon. 9 uur uit bed en na de koffie met de bus, die bij de camping stopt, voor 1 dollar p.p. in 15 min. naar het centrum van Durango gegaan. Daar de tickets voor de treinreis van morgen opgehaald en verder door Main street gekuierd. Een doorgaande straat met een aantal historische panden en veel verkeer. Durango viel ons wat tegen. We hadden er meer van verwacht. Koffie met koek op en daarna weer met de bus terug. Om half 4 weer op de camping en in de zon zitten lezen

Nog even terugkomend op alle commotie rond de lantaarnpaal die ik geraakt heb ….die stond al zo scheef…de lamp brandde niet(was overdag)… mannelijkheid niks mis mee en ik ken heus de lengte wel…ik dacht echt niet aan 7 vrouwen… hoewel ..maar Bert en Jan . … ter geruststelling ….natuurlijk hebben we ons adres achter gelaten voor het geval dat … overigens leuk dat jullie meelezen Jan …en ik denk een stukje herkenning van sommige dingen.

José …geen wollen onderbroeken, maar een paar over elkaar geef ook een warm gevoel

Gerrit …WIJ laten zo’n kadaver liggen ..jij zou dat natuurlijk niet doen …vriezer vol en scheelt weer wat uitgaven ….en natuurlijk hebben we een omvormer alleen werkt die niet als je stil staat of heb jij er 1 die dat wel kan ? Ik hoop wel dat die pet je past, hij is in ieder geval ruim genoeg te maken.

Melissa….. helemaal mee eens. Wil ik niets tegenin brengen.

Saskia ….is ook iets voor jullie …ik stel voor: mei-juni 2016 … in het verlengde van de korte trip daarvoor

Bert…kaas in m’n snor ? Nog nooit gehad. Dat duimen heeft niet geholpen. Wat een debacle. Er zit maar 1 ding op : PEC Zwolle een pak slaag geven, nou ja 0-1 is ook goed.

Carla …is een groot verschil ja. We zijn er uit…we kiezen dan toch voor de 35.

Mark…geen pinguïn, geen beren, geen Moose, geen puffins, geen orka’s, geen zeeotters, geen bultruggen enz.enz. wel wat vogels maar …de beren komen natuurlijk nog.

Gereden : 0 km. 19 gr.

Mesa Verde.

Na een nachtrust van 11 uur konden we er weer tegenaan. De sneeuw was weg, de zon deed z’n best er door te komen, kortom een perfecte dag voor een bezoek aan Balcony House. Nou niet voor mij. De meeste dromen zijn bedrog (niet altijd overigens) maar deze had wel dusdanige invloed op mijn gemoedstoestand dat ik besloten heb het aan mij voorbij te laten gaan. De 10 meter hoge ladder was het breekpunt. In m’n droom was er een windvlaag (niet vreemd gedroomd) en ..jawel…daar ging ie. Daarna nog denkend aan de smalle richels was de conclusie: ik ga niet mee. Jammer van de $4,- maar het is niet anders. Clazien twijfelde maar wilde toch wel mee. Prima. Eerst nog bij een paar overlooks gestopt. Ook naar de hoogste top gereden op 2613 m. waar ook een observatietoren voor branden staat. De hoogte valt wel mee als je bedenkt dat er in de Alpen zo’n 130 bergtoppen hoger dan 4000 meter zijn. Toch lag er nog een klein beetje sneeuw. Bij Balcony House aangekomen voegde CM zich bij de groep van zo’n 50 personen die onder leiding van de gids de tocht van 1 uur zouden gaan maken. Ik nestelde me in het zonnetje nabij de camper. Om 11 uur ging de groep op pad. 10 minuten later kwam Clazien weer terug. Ze had zich bedacht. Ging toch niet mee. Na het horen van de uitleg wat er allemaal te wachten stond, haakte ze af. Doorslag gaf de smalle richel waar je schuifelend over heen moest en door moest lopen om file te voorkomen. De donkere tunnel van bijna 4 meter lang en 45 cm breed leverde ook geen positieve bijdrage. Kortom om 11.15 uur zaten we allebei weer in de camper op weg naar een volgende overlook. Balcony House dus alleen van afstand gezien. Bij het langs de weg gelegen restaurant gestopt voor een kop koffie. Het werd een warme lunch. Clazien een Navajo taco en ik een kleine pizza. Waren heerlijk. De weersvooruitzichten waren: koude nacht. Besloten om naar Durango te rijden. We zijn direct doorgereden naar de United campground zo’n 6 km ten noorden van de stad. We hoopten hier tickets te kunnen reserveren voor de Durango – Silverton trein trip. Meestal kun je dit soort dingen door de receptie laten boeken. Voor deze treinreis lukt dat echter niet. Dus gebeld en geboekt voor dinsdag omdat maandag al vol zat. Nou ja nog wel plek in de open coupé maar dat maar niet gedaan. Het retourtje treinen duurt 1 dag. Besloten om morgen met de bus naar Durango te gaan. De bus stopt bij de camping. Morgen dus een relaxdag. Het weer moet ook goed worden. Vanmiddag in de zon, in de camper (regen), in de zon, in de camper enz. gezeten. Tegen 6 uur kwam de trein vanuit Silverton voorbij. De rails ligt over de camping. Even op de foto gezet. Vlees op de keu gelegd en de avond gevuld met onze dagelijkse dingen.

Gereden: 152 km. waarvan 80 in park. 16 gr (in nacht -4)

North Rim en sneeuw.

Om half 10 de North Rim van de canyon op gestuurd. Langs deze kant van de canyon liggen 3 overlooks. Het was koud. Langebroekenweer. Af en toe liet de zon zich zien terwijl we de uitzichtpunten bezochten. De South Rim vinden we mooier dan de North Rim. Net terug in de auto begon het te sneeuwen. Natte sneeuw. Een stukje over weg 12 en vervolgens bij Round Rock de 191 op gegaan. Dit vonden we een prachtig stuk weg om te rijden met links en rechts rode rotspartijen.

Bij de Four Corners zijn we natuurlijk gestopt voor een fotomoment. Op deze plek komen de 4 staten, Colorado, Utah, New Mexico en Arizona bij elkaar. Hier veel kraampjes met Indiaanse handelswaar. Veel waren onbezet. In de camper een boterham gereden en via Cortez, een stad met weinig charme, naar Mesa Verde National Park gereden. Eerst een bezoek gebracht aan het Visitor Center en kaartjes gekocht voor de Balcony tour van morgen om 11 uur. Andere tours zijn er niet. We wilden graag Cliff Palace doen maar die zijn ze aan het restaureren en gaat daarom pas op 22 mei open. Op de Morefield campground een plek gevonden. Er zijn maar een zeer beperkt aantal plaatsen met stroom. Deze waren allemaal bezet. Verder was er plaats genoeg. Tegen 4 uur staan we. Even het aggregaat aan gezet voor stroom voor de laptop en buiten in de zon gaan zitten met links en recht nog wat sneeuw. Net op het moment dat het tijd werd voor een warme hap begon het te sneeuwen en behoorlijk ook. Op de weg bleef het niet liggen maar de bomen gaven een mooie winterse sfeer. Omdat het aggregaat niet mocht draaien werd het kouder en kouder in de camper. Wat doe je dan ….je kruipt in bed met een goed boek met 2 broeken, 2 shirts een paar truien en een extra deken. Het is was -4 (zo bleek later). Net op zo’n moment blijkt de e-reader een stroom tekort te hebben. Gelukkig hebben we nog wat Engelse lectuur. Het werd dus: The Cowboy Next Door, aangeprezen als een: heartwarming insprirational romance. Nou dat warming konden we dus wel gebruiken. Het gaat over een city girl vs een cowboy COP (kan het nog toepasselijker). Lacey zoekt een plek om te wonen. Jay (de cowboy) had ruimte over. Nou van het één kwam het ander. Kortom een spannend verhaal dat je in 1 ruk uit wil lezen omdat jet het einde wil weten. Ter info : ze werden een stelletje. Heerlijk toch.

Gereden: 290 km. 14 gr.- 4.

.

Canyon de Chelly

Al vroeg uit de veren. Zon schijnt maar er staat (weer) een harde wind. Na ontbijt in de camper om even na 8 uur vertrokken. Eerst een rechte weg naar het noorden door een vlak en saai landschap dat langzaam overgaat in een afwisselende en mooie omgeving met links en rechts kleine Indianen nederzettingen. We zijn eerst bij Hubbel Trading Post geweest. Een gebouw dat er al staat sinds 1878. We dachten hier na 1 ½ rijden een bak koffie te kunnen krijgen. Niet dus. De trading post is in gebruik al winkeltje waar voornamelijk Indiaanse (Navajo) producten verkocht worden. Veel hand gemaakte. Nog getwijfeld om een beeldje voor op het plankie te kopen maar we vonden de $50,- toch iets te veel. Een Indiaanse zat een kleed te weven. Doet ze 5 maanden over. Ziet er wel geweldig mooi uit. Na koffie in de camper te hebben gezet verder gereden naar Canyon de Chelly. Eerst het Visitor Center bezocht. Film van 23 min. over het park gezien en gesproken met een zilversmid die daar zijn handgemaakte sieraden zat te maken en verkopen. De man woont nog in de canyon, aan de zuidkant. Liet ons op de kaart zien waar zijn huisje staat. In de canyon wonen nog zo’n 40 families. Hij komt zelf van de noordkant maar het is bij de Navajo’s dat ze gaan wonen in het dorp of in de nabijheid van de plek waar haar ouders wonen. Aardige man die ons ook aardig vond omdat Clazien een ketting met 2 steentjes kocht. Mooi verjaardagskado dacht ik J maar vond CM deze keer niet.

Een plekje gezocht op de Cottonwood campground, 14 dollar in de enveloppe gedaan en een boterham gegeten. Om 1 uur vertrokken voor een rit van 58 km. (retour) langs de South Rim. Hieraan liggen 7 overlooks. Dat houdt in, stoppen, stukje lopen, foto maken en weer verder. Op bijna elke parkeerplaats staan Indianen met een kleed vol zelfgemaakte spullen. De zon was weg. De wind niet. Het was daardoor af en toe best fris. Langs de weg dit jaar geen grazende beren maar grazende paarden en een paar honden die zich vol stonden te proppen met vlees van een dood rund. Hier lopen veel wilde honden rond. Ook over de camping een paar zien schooieren. Bij de White House Overlook hebben we onze wandelschoenen aangetrokken. Hier ligt de enige trial van deze canyon. Deze wandeling van 4 km. (retourtje) voert naar de bodem van de canyon waar je het White House, een woning in de rotsen van afstand kan bewonderen. Het pad gaat vrij steil omlaag en dus ook weer omhoog. Clazien haakte halverwege af en is teruggegaan naar de camper. Beneden blies de wind nog harder dan boven. Zand stoof alle kanten op. Snel fotootje gemaakt en weer terug gegaan. De lucht werd steeds donkerder en er vielen druppels maar erger nog het begon ook te onweren. In rap hijgend tempo naar boven gegaan. De laatste uitzichtpunten bekeken en 3 uur later waren we op de camping. Eigenlijk 4 uur maar de Navajo’s hier houden het op 5 uur. Ze hebben ook hun eigen strikte regels en een eigen politie. Alcohol drinken is hier ook streng verboden. Met dat laatste hebben wij geen rekening gehouden. Achter de camper, enigszins uit de wind, de keu aangestoken en voor je er erg in hebt is het dan 8 uur. Klop, klop op de campingdeur. Een Indiaanse vrouw met kind die vraagt of wat zelf gemaakte spullen willen lopen. Wij hebben al een ketting gekocht dus ..geen interesse. Op deze camping geen stroom en water. Alleen een paar – zeer schone – toiletten.

Gereden : 250 km. 18 gr. in ochtend en 15 in middag.

Take it Easy & Petrified Forest

Vanmorgen op het gemak vertrokken naar het 30 km. verderop gelegen Winslow. Eerst een boodschappenkar vol gestouwd met voedsel en daarna getankt. Daarna op weg naar …de plek waar het gebeurd is ….naar het standbeeld ….kortom de plaats welke beschreven wordt in de song Take it Easy van the Eagles: the CORNER in Winslow Arizona. Zonder tomtom en zonder kaart maar op gevoel in 1 keer goed gereden naar de corner on the Second Street. Net voor de corner de camper langs de weg geparkeerd. Aangezien de ruimte tussen trottoir en camper iets te groot was, ons huisje op 4 wielen in z’n achteruit gezet om ‘m beter op z’n plek te krijgen. Normaal gesproken stapt Clazien dan uit om aanwijzingen te geven. Leek nu niet nodig. Soepel reed ik achteruit, een klap en jawel met de bumper tegen een lantaarnpaal aan. De paal stond scheef maar was van dusdanig materiaal dat hij weer recht geduwd kon worden. Verder geen schade aan de paal. Een klepje van een stekkerdoos op de bumper had minder geluk. Het klepje brak af. Dit met duck-tape weer provisorisch aan de stekkerdoos en bumper vast geplakt. De eerste schade die ik in (totaal van alle vakanties) 31 weken met camper rijden heb, op 10 meter van de beroemde corner. Op de corner een paar winkels waar je allerlei attributen van Route 66 en natuurlijk van de corner zelf kunt kopen. Nergens iets te koop met the Eagles erop. Merk is natuurlijk beschermd. Voor het plankie een gitaartje gekocht. Ook nog een shirt en een pet (voor een vriend) gekocht.

De weg vervolgd naar HOLbrook. Even bij het beb.kom bord gestopt en een paar broodjes gekocht bij een Safeway die we in de camper hebben opgegeten. Nog een paar foto’s gemaakt van een paar old timers die bij een wigwam motel stonden. Past helemaal in de Route 66 stijl die we vanmorgen een stukje gevolgd hebben.

Hierna naar het Petrified Forest National Park gereden. We namen de zuidelijke ingang. Konden “onze” pas weer gebruiken en werden er nog even op geattendeerd toch zeker niets uit het park mee te nemen. Dan volgt een weg van 45 km. door een maanachtig landschap waarin zo links en rechts versteende bomen of stukken daarvan liggen. Er moet hier zo’n 200 miljoen jaar geleden een woud van bomen hebben gestaan. Er zijn hier ook skeletten van dinosaurus-achtigen gevonden. Dit wetend snap je dat er langs de snelweg allerlei vreemd in elkaar gefrutselde dino’s staan. Via de noordelijke ingang het park verlaten. Bij de uitgang is een verplichte stop om te controleren of je niets aan boom/steen mee neemt. Wij mochten zonder controle verder rijden.

Het was inmiddels al 4 uur en we besloten om niet naar Gallup door te rijden maar op de KOA in HOLbrook te gaan staan. Naast ons Nederlanders die in 4 dagen al 1500 km. hadden gereden. Daar hebben wij 11 dagen over gedaan.

Er staat weer een keiharde wind. Vandaag geen keu maar kip verwarmd in de magnetron.

Overigens …waarom foto’s van vogels ? Simpel ..we zijn nog geen (was)beren, slangen of ander wild tegen gekomen en we hebben een vage vriend die vogelplaatjes verzameld.

Enne ...

José ..zin in Amerika ? Voor jullie eerst Afrika. Helemaal een geweldig vooruitzicht en ik denk dat dat een super mooi album gaat worden. Clazien mist de snor niet maar ik wel. Het scheren van de bovenlip valt me tegen.

Gerrit...geen last van hoogtevrees. Laat die ladders bij Mesa maar komen.

Mark...leuk dat je dan net iets over die krater op tv gezien hebt.Ik had geer rood shirt aan maar het blauwe metMaryland campus er op.

Gereden : 210 km. 20 gr.

West Fork Trail & Meteor Crater

Om half 9 vertrokken over de 89a ri. Flagstaff. Dit is echt een prachtig stuk weg. Na 16 km geparkeerd op de parkeerplaats waar de West Fork Trial begint. 10 dollar parkeergeld betaald en op weg langs de rivier Oak Creek en door de canyon. Het is vrij vlakke wandeling die dood loopt. Dus hetzelfde stuk ook nog weer een keer terug. Totaal zo’n 13 km. gelopen en daarbij 24 keer de Oak Creek over gestoken. Door onze waterdichte stappers bleven onze voeten droog. Op de terugweg vergezelde Lady GaGa, Clazien. Ik neuriede gewoon wat liedjes in mezelf. Nog aangesproken door een Amerikaans echtpaar die dachten dat ik uit Maryland kwam. Ze kwamen uit de buurt. Nou wij uit the Netherlands. Shirt (met tekst Maryland Campus erop) bought in a shop. Ze konden er om lachen. Wij ook. Hetzelfde gebeurde me een paar dagen geleden in een supermarkt. Een oud vrouwtje dacht dat ik op de universiteit van Cleveland studeerde (ander shirt). Tijdens de wandeling voor het eerst Nederlanders tegengekomen. Het is min of meer de gewoonte dat je tijdens zo’n wandeling iedereen begroet, althans wij doen dat. Levert soms leuke gesprekjes van zo’n max. halve minuut op. Bij het begroeten van de Nederlanders wisten we gelijk dat het landgenoten waren. Nu ffff wat langer gesproken. Wat is de wereld klein. Zus woont in Zevenhuizen. Kenden de smederij van Clazien d’r vader en vonden het een heel schitterend huis geworden. Gaan de rit langs de parken, die wij 2 jaar geleden maakten, doen.

Na een wandeltocht van bijna 4 uur in de camper brood gegeten en verder gegaan over de 89a. Onderweg nog gestopt bij een scenic view waar op de parkeerplaats Indianen stonden met kraampjes vol Indiaanse handarbeid. Niets gekocht.

Bij Flagstaff de 40 opgereden ri. Winslow wat ons eigenlijke doel van vandaag was. Onderweg de afslag genomen naar de Meteor Crater. Dit is een toeristische trekpleister. 50.000 jaar geleden is hier een meteor ingeslagen die een enorme krater heeft veroorzaakt, één van de grootste ter wereld. Hij heeft een oppervlakte waar je 20 voetbalvelden in kan leggen en dan kunnen er op de tribunes zo’n 2 miljoen toeschouwers kijken naar ….ja wat …20 voetbalwedstrijden ….nou ja het gaat om het idee hoe groot de inslag was. In het info center naar een film gekeken over de inslag (zoals het gebeurd moet zijn) en allerlei andere wetenswaardigheden tot ons genomen. De snelheid waarmee de meteor insloeg bedroeg ongeveer 41.600 km per uur. Om een idee te geven .. een vliegtuig zou met die snelheid in 5 minuten van San Francisco naar New York vliegen. Er is ook te zien welke meteoren onderweg zijn naar onze planeet. Nou het duurt nog even maar in 2027 komt er 1 heeeeeeeel dicht langs ons planeetje.

We hadden geen zin meer om door te rijden naar Winslow en hebben nu een plek op het RV Park Meteor Crater, zo’n 6 km. van de echter krater. Een nette, schone en bewaakte camping en 1 met wifi. (was ook niet de bedoeling) Ondanks een flinke wind toch de keu maar aangestoken. Vlees was snel klaar. Mais ook.

Gereden : 128 km. 20 gr.

Sedona (wandeling naar Devils Bridge en veel regen)

Afgelopen nacht heeft het gegoten. We hadden gisteren besloten het weer even aan te kijken en eventueel nog een nacht bij te boeken. Tussen 11 en 3 zou het droog zijn. Een mooie gelegenheid om dan een wandeling te maken naar Devils Bridge. Hebben we dus ook gedaan. We konden niet op plek 6 blijven staan. Die was al gereserveerd. Plek 2 is ook prima. Mocht ooit iemand nog eens naar Sedona willen gaan met een kampeervervoermiddel dan is onze tip: bespreek de camping. Veel alternatieven zijn er niet in de omgeving. Sedona heeft wel iets. Je zou het kunnen omschrijven als een soort Monument Valley maar dan met groen eromheen. Je kunt hier ook heel veel wandelingen maken naar, tussen, rond de rode rotsen.

Na de koffie op pad gegaan. Op de P was gelukkig plaats voor de camper. Vanaf de camper was het bijna 3 km. naar de brug. Het laatste stukje was erg steil en je moest goed kijken waar je je voeten neerzette op de soms gladde stenen/keien. Clazien bleef achter om een foto te kunnen maken van mij op de brug. Daarna dezelfde 3 km. weer terug. We hebben er 2 ¼ uur over gedaan. De lucht werd donker en net toen we bij de camper waren begon het te regenen. Het had geen zin om nog een wandeling te maken. Trouwens Clazien’s benen waren ook al lang verzuurd. De camper op plek 2 gezet en wat zitten lezen. Even later barstte het onweer los en kletterde de regen met bakken naar beneden. De keu daarom in de camperbak laten staan en een maaltijd sla naar binnen gewerkt.

Morgen lijkt het weer wat beter te worden. Komt goed uit want we willen, net buiten Sedona, de West Fork Trial lopen.

Enne..

Improviseren heet dat Bert, maar dat wist je natuurlijk wel

Natuurlijk waren ze al dood Mark. Zelf er nog enkele kunnen ontwijken (denk ik).

Klopt dat die Amerikaanse Robin een algemeen vogeltje is … er al 1 gezien, dus …

Gereden : 20 km. 16 gr.